Emotionele Achtbaan! / Ik ben in een FILM!

Ja. De titel zegt alles. Het is een emotionele achtbaan. Zeker deze maand! En waarom? Dat zal ik jullie vertellen:
Begrijp me niet verkeerd, een Emotionele Achtbaan hoeft niet negatief te zijn. Ik heb gewoon zoveel moeite de laatste tijd om mijn emoties onder controle te houden. Zowel mijn "happy"emoties als mijn "sad"emoties.

Wat ik wil zeggen is: Ik leef in een film! Dat ik daar blij mee ben, weet ik niet zo zeker. School is super! Mijn vrienden zijn super! Mijn gastgezin is G-E-W-E-L-D-I-G! Maar dan komt STRESS en ook wel HEIMWEE.

In het begin van October leek het erop als alles weer even rustig was. Ik was klaar met de toneelstuk en s'middags was ik eens vrij. Maar daar kwam snel verandering in. Voor Advanced Drama, moesten we voor Halloween een toneelstuk opvoeren: 10 Ways To Survive A Zombie Apocalypse. Het was echt super leuk! Ik had ook de audities voor Les Miserables, waar ik natuurlijk niet inzit. Ik bedoel, heb je me ooit eens horen zingen? :) . Ook al zat ik er niet in, ik was trots op mezelf dat ik het gedaan had.

Daarna ben ik voor Halloween (de weekend ervoor) naar allerlei spookhuizen geweest. What was dat eng zeg! Ik heb een dag niet geslapen! Het is te moeilijk om uit te leggen wat het precies was, maar als je Insidious gezien hebt, dan weet je precies wat ik bedoel! :P

Daarna begon mijn Emotionele Achtbaan. De Stress begon te werken. Net voor Halloween besloot ik om een film te maken. Het idee zat al in mijn hoofd, en de script was al geschreven (Een horror film met de naam: "The Unforgiven") (PS. Ik ben ook al bezig met andere lange film scripts te schrijven. Ja, het is druk druk druk!). Ik kreeg toestemming van mijn Drama leraar en mijn geluk kon bijna niet meer op. Maar toen kwam Halloween. Het leek als alles mij tegen zat. Ik kreeg ruzie met een vriendin en de schoolhoofd had mijn script nog geen toestemming gegeven dus ik mocht het nog niet in het nieuws zetten of filmen! Dat was voor mij echt een mentale breakdown. Waarom moet dat nou ook nog eens op Halloween gebeuren. Ik heb die avond wel moeten janken. Daar ging al mijn moeite en tijd voor de film. Allemaal voor niets. Ik had ruzie met een vriendin, en het enigste wat ik kon denken was: IK WIL NAAR HUIS!

Gelukkig duurde het alleen maar die donderdag. Vrijdag stond ik op en het leek of Karma zijn werk deed. Ik ging naar school, de school hoofd heeft toestemming voor mijn script gegeven. Die middag kwam het in het nieuws, en ik had geen ruzie meer met die vriendin. Ik was weer de gelukkigste mens op aarde. Die middag ging ik ook naar de kust, naar Cannon Beach, Oregon. Man-Man-Man. Daar ging ik weer. In een Emotionele Achtbaan!

Dus in de auto zat ik naar muziek te luisteren. En alleen maar muziek luisteren voor 5 uur brengt je op ideeën. Is het wel slim die film te filmen? Gaat het goed komen? Wat als het gaat falen? Wat als maandag (gisteren) niemand naar auditie komt? Wat mis ik mijn familie toch! Jaja, mijn muziek was de soundtrack voor mijn film! Allen deze keer is het een Drama en ik ben de Hoofdpersoon.

Aangekomen bij de kust (CANNON BEACH, OREGON, waar Twilight ook is opgenomen :P), ging ik naar mijn kamer die ik deelde met Zach. Positief was, dat wij echt super goed met elkaar gepraat hebben, en ik meer als broers voel!
De volgende dag zag ik Ron zijn familie! Ze zijn echt heel leuk. We zijn gaan ontbijten, shoppen en langs de kust gelopen. Het was echt heerlijk (en heel mooi!). Maar achter in mijn hoofd zat mijn Stress nog. FILM! FILM! FILM! Alleen maar gedachtes over mijn film, en ik kon het niet uitzetten. Ik heb de laatste dagen zo slecht geslapen alleen maar om de film!

Zondag zijn we naar een familie lids huis geweest en hebben we daar gegeten. Ja, ook toen was mijn grote focus film! De terug weg heb ik weer muziek geluisterd en de emoties gingen weer door me heen. Ik was alweer in een 5 uur durende film met mijn eigen soundtrack!

Toen kwam maandag (gisteren)! Ik was bloed nerveus voor de audities. Heel de dag in spanning zitten wachten totdat het eindelijk zover was. Ik ging ervoor zitten en wow!, wat was ik verast zeg. Er waren geen 6 mensen die auditie kwamen doen, Nee. Het waren 23!!! Allemaal kwamen ze auditie doen voor een film die ik geschreven heb! En dat was niet alles! 15 Mensen gaven zich op voor Tech! Toen veranderde mijn Film van Drama naar een Feel-Good film! Ik was zo trots op mezelf! Renee, een andere Nederlandse Exchange student, helpt me met me film en was ook helemaal verast! Audities duurde 3 uur, en we hebben moeite gehad met rol verdeling. Maar het is gelukt!

Vandaag hadden we dan onze eerste Read-Through, en nu kan ik gewoon niet wachten om te beginnen (volgende week beginnen we met filmen)! Ja, ik ben nog steeds gestrest (wordt de film leuk), maar nu kan ik eindelijk mijn emoties onder controle houden. En mijn Cast and Crew zijn geweldig, dus het zal wel goed gaan denk ik. Maar om een director te zijn en een beetje gestrest te zijn kan nooit kwaad! Het was gewoon een hele zware week, maar ik ben trots met wat ik bereikt heb.

Genoeg gepraat over mijn film. Ik wil alleen nog een paar laatste dingen zeggen: Wat ik merkte toen ik deze blog schreef was; TROTS. En dat ben ik ook! Ik ben zo trots met wat ik allemaal bereikt heb! En elke dag ben ik dankbaar dat mijn Mama en Papa mij deze kans hebben gegeven. Ze zijn echt alles voor me en ik begin ze ook echt te missen. Ik wil dat ze met hun eigen ogen kunnen zien wat ik allemaal bereikt heb en hoe ik zo snel volwassen ben geworden (ben nog steeds wel een kindje hoor! :P). Ik kan niet wachten om jullie te zien tijdens graduation en jullie weer eens vast te pakken. Ik will ook dank je zeggen tegen iedereen waarmee ik praat, voornamelijk mijn Nederlandse vrienden, die nog steeds vrienden zijn na al meer dan 2 maanden, een halve wereld verder, en negen uur in de toekomst! Ik wil ook dank je zeggen tegen mijn zus, die er altijd voor me klaar staat. De rest waarvan ik iets hoor: Dank je. Jullie zijn degene die mij helpen dit jaar door te komen, en dankzij iedereen begin ik eindelijk iets te bereiken.

Ja, Ik voel nog steeds alsof ik in een film zit. Alles is nog zo onwerkelijk. Maar misschien is dat goed ook! Je weet nooit wat de toekomst je geeft, en alle kansen die je hebt moet je pakken!

Dat was het weer eens voor nu. Ik laat jullie over een maand weer iets weten. Als je op Facebook zit en wilt zien hoe de film verloopt, hier is de site: https://www.facebook.com/theunforgivenmovie.

Bedankt Iedereen!